Grand Prix-wegrace der Naties 1984

Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1984
Officiële naam Gran Premio delle Nazioni 1984
Land Vlag van Italië Italië
Datum 14- en 15 april 1984
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Derde Vlag van Frankrijk Raymond Roche
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
Eerste Vlag van Italië Fausto Ricci
Tweede Vlag van Duitsland Martin Wimmer
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Maurizio Vitali
Snelste ronde Vlag van Spanje Ángel Nieto
Eerste Vlag van Spanje Ángel Nieto
Tweede Vlag van Italië Maurizio Vitali
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Duitsland Hubert Abold

De Grand Prix-wegrace der Naties 1984 was de tweede Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1984. De races werden verreden op 14- enk 15 april 1984 op het Circuito Internazionale Santa Monica in Misano Adriatico.

Al op zaterdag was het veel te druk in het toch al te kleine rennerskwartier van Misano. De teams pasten er al nauwelijks in, maar er werden nog steeds (tegen de FIM-reglementen in) toeschouwerskaarten voor het rennerskwartier verkocht. Voor de 125cc-klasse was dit de eerste WK-race van het seizoen, voor de 80cc-klasse de eerste uit de geschiedenis.

Italiaanse toestanden waren er niet alleen in het overvolle rennerskwartier, maar ook op de startgrid, waar kennelijk enkele duizenden mensen vonden dat ze daar een functie hadden. Toen de carabinieri het asfalt eindelijk vrij hadden gemaakt vertrok Reinhold Roth als snelste en hij voltooide de eerste ronde voor Ron Haslam, Didier de Radiguès, Sergio Pellandini, Freddie Spencer en Eddie Lawson. Na de tweede ronde leidde Haslam, maar Spencer reed al achter Roth en nam in de volgende ronde de leiding over. Hij werd in de rug gedekt door Haslam, die in de bochten weliswaar trager leek dan Lawson, maar hem toch niet voorbij liet. Pellandini reed toen al met een licht beschadigde machine in het achterveld, nadat hij een schuiver had gemaakt. In de zesde nam Lawson toch de tweede plaats over, toen Haslam steeds trager werd als gevolg van de griep waar hij al dagen last van had. Raymond Roche naderde Haslam snel, met in zijn spoor Wayne Gardner. Halverwege de race leidde Spencer met twintig seconden voorsprong op Lawson, Roche, Haslam en Gardner. Spencer consolideerde zijn voorsprong, Lawson werd tweede, Raymond Roche derde en Wayne Gardner werd vierde. Franco Uncini, die een zeer slechte start had gehad, werd toch nog vijfde, maar Virginio Ferrari's resultaat viel erg tegen. Met de fabrieks-Yamaha was hij ook slecht gestart, maar die machine zou toch goed genoeg moeten zijn om dat goed te maken. Hij werd echter achtste met ruim een minuut achterstand.

De training
Eddie Lawson stond enige tijd op de eerste plaats, maar werd terechtgewezen door Freddie Spencer, die nog steeds wat moeilijk liep na zijn val in de training van de Zuid-Afrikaanse GP. Een sensatie was de derde startplaats van Wayne Gardner met zijn productie-Honda RS 500 R. Raymond Roche had zijn fabrieksmotor weer ingeleverd en werd met zijn productie-Honda zesde.
1. Freddie Spencer HRC-Honda 1:21.45
2. Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 1:22.55
3. Wayne Gardner Honda 1:23.20
4. Ron Haslam HRC-Honda 1:23.31
5. Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 1:23.59
6. Raymond Roche Honda 1:23.62
7. Leandro Becheroni Suzuki 1:23.68
8. Didier de Radiguès Chevallier-Honda 1:24.06
9. Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 1:24.27
10. Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 1:24.38
Geen protest

Honda Racing Corporation (HRC) lichtte tijdens de trainingsdagen een tipje van de sluier van Freddie Spencer's Honda NSR 500 op. Door het verwijderen van de stroomlijnkuip en het kunststof werd zichtbaar dat de dummytank de omhooggebogen uitlaten huisvestte, terwijl de echte tank onder het motorblok lag. Boring en slag bedroegen 54 x 54,5 mm, het vermogen bedroeg 140 pk en het gewicht 120 kg. Zowel Giacomo Agostini, teammanager van Marlboro-Yamaha, als Roberto Gallina, teammanager van HB-Gallina-Suzuki, zag hier een overtreding van de reglementen. Door de laaggeplaatste tank van de Honda moest de benzine omhooggepompt worden. Daarvoor was een klein reservoir boven de carburateurs geplaatst. Reglementair mochten de machines slechts één tank hebben, en met een beetje fantasie had de Honda er dus twee. Er werd echter geen officieel protest ingediend.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 40 55:20.550 1 15
2 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 40 +19.650 2 12
3 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Honda 40 +46.780 6 10
4 Vlag van Australië Wayne Gardner Honda 40 +51.770 3 8
5 Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki 40 +1:03.700 5 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam HRC-Honda 40 +1:04.500 4 5
7 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Bakker-Suzuki 40 +1:10.720 10 4
8 Vlag van Italië Virginio Ferrari Marlboro-Yamaha 40 +1:11.400 15 3
9 Vlag van Duitsland Reinhold Roth Fath-Honda 40 +1:11.500 12 2
10 Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 40 +1:22.850 14 1
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Heron-Suzuki 39 +1 ronde 11
12 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Honda 39 +1 ronde 8
13 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Honda 39 +1 ronde 20
14 Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki 39 +1 ronde 9
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki 39 +1 ronde 25
16 Vlag van Italië Oscar La Ferla Suzuki 39 +1 ronde 24
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Yamaha 39 +1 ronde 22
18 Vlag van Nederland Rob Punt Suzuki 39 +1 ronde 23
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Huewen Honda 39 +1 ronde 21
20 Vlag van Italië Marco Papa Honda 38 +2 ronden 29
21 Vlag van Italië Attilio Riondato Suzuki 38 +2 ronden 31
22 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda 38 +2 ronden 33
23 Vlag van Italië Massimo Brutti Suzuki 38 +2 ronden 16
24 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Guy Honda 38 +2 ronden 34
25 Vlag van Italië Franco Randazzo Honda 38 +2 ronden 36

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki 37 30
Vlag van Italië Walter Migliorati Suzuki 35 17
Vlag van Zweden Peter Sjöström Suzuki 33 32
Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 22 13
Vlag van Finland Eero Hyvärinen Suzuki 20 18
Vlag van Italië Marco Lucchinelli Cagiva 14 27
Vlag van Oostenrijk Klaus Klein Suzuki 13 19
Vlag van Italië Raffaele Pasqual Yamaha 13 35
Vlag van Italië Lorenzo Ghiselli Suzuki 11 28
Vlag van Italië Alessandro Valesi Suzuki 7 26
Vlag van Italië Leandro Becheroni Suzuki 3 7

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda
Vlag van Frankrijk Louis-Luc Maisto Honda
Vlag van Frankrijk Franck Gross Honda
Vlag van Italië Paolo Ferretti Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Frankrijk Christian le Liard Chevallier-Yamaha
Vlag van Japan Takazumi Katayama HRC-Honda Blessure[1]
Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola HRC-Honda Geen motor[2]
Vlag van Japan Tadahiko Taira Yamaha
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Marshall Honda
Vlag van Italië Armando Errico Suzuki
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Brett Hudson Suzuki
Vlag van Frankrijk Hervé Moineau Cagiva

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Marlboro-Yamaha 27
2 Vlag van Frankrijk Raymond Roche HRC-Honda /
Honda
22
3 Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer HRC-Honda 15
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Heron-Harris-Suzuki 10
5 Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki 8
Vlag van Australië Wayne Gardner Honda
Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-ELF-Honda
8 Vlag van Italië Massimo Broccoli Honda 6
Vlag van Zwitserland Sergio Pellandini HB-Gallina-Suzuki
Vlag van Italië Franco Uncini HB-Gallina-Suzuki

Donnie McLeod had de snelste start in Misano, maar zakte al snel terug. Martin Wimmer nam de koppositie over, maar werd gepasseerd door Fausto Ricci met een standaard Yamaha TZ 250-productieracer. Later nam Massimo Matteoni de leiding over, maar ook hij werd ingehaald door Carlos Lavado. Die kon niet weglopen van Matteoni en Ricci. Wayne Rainey, die aanvankelijk van de organisatie niet eens mocht starten, had zijn machine twee keer moeten aanduwen maar was bezig met een inhaalrace, waarbij hij de snelste ronde reed. In de laatste drie ronden reed hij nog van de zesde naar de derde plaats. Tegen het einde werd Lavado al regelmatig aangevallen door Ricci, tot Lavado vijf ronden voor het einde viel. Hij kon zijn machine weer oprapen en de race voortzetten, maar kwam niet meer in de punten. Matteoni viel in zijn pogingen Ricci te volgen ook, waardoor Fausto Ricci naar de overwinning kon rijden. Wimmer werd tweede en Rainey werd derde, hoewel hij dat in eerste instantie zelf niet kon geloven.

De training
De training van de 250cc-klasse was best spectaculair. De snelste tijd, slechts 0,25 seconde onder het ronderecord, werd gereden door Jean-Michel Mattioli met een Chevallier-Yamaha uit 1983. Ook verrassend was de prestatie van drie debutanten: Fausto Ricci die zich als derde kwalificeerde, Stéphane Mertens die zevende werd en Donnie McLeod die als negende mocht starten. De eerste tien zaten binnen een halve seconde , maar Patrick Fernandez, die de GP van Zuid-Afrika gewonnen had, kwam niet verder dan de 25e startplaats door grote stuurproblemen met zijn Yamaha. Het Roberts-Marlboro-Yamaha-team had de nodige problemen met de organisatie. Terwijl Wayne Rainey als een van de favorieten in het programmaboekje stond, wilde men hem geen start geven. Toen dat geregeld was protesteerden de keurmeesters omdat Alan Carter en Wayne Rainey zich kwalificeerden met dezelfde motorfiets. Ze haalden bakzeil, want dit was toegestaan, maar Carter wist zich desondanks niet te kwalificeren.
1. Jean-Michel Mattioli Chevallier-Yamaha 1:25.32
2. Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 1:25.43
3. Fausto Ricci Yamaha 1:25.44
4. Carlos Lavado Venemotos-Yamaha 1:25.53
5. Massimo Matteoni Yamaha 1:25.56
6. Iván Pallazzese Venemotos-Yamaha 1:25.81
7. Stéphane Mertens Yamaha 1:25.84
8. Martin Wimmer Yamaha 1:25.85
9. Donnie McLeod Yamaha 1:25.98
10. Christian Sarron Sonauto-Yamaha 1:26.03

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha 47:05.590 3 15
2 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha +8.950 8 12
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha +14.230 19 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Chevallier-Yamaha +14.800 1 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha +14.980 9 6
6 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Bakker-Parisienne-Yamaha +37.850 14 5
7 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Pernod +42.340 11 4
8 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Mario Rademeyer Yamaha +45.740 22 3
9 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax +49.940 2 2
10 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha +50.340 31 1
11 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Yamaha +55.360 12
12 Vlag van Italië Davide Tardozzi Yamaha +1:00.810 15
13 Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Fath-Yamaha +1:07.710 20
14 Vlag van Italië Ivan Carlo Villini MBA +1:13.470 27
15 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Venemotos-Yamaha +1:32.950 4
16 Vlag van België Stéphane Mertens Yamaha +1 ronde 7
17 Vlag van Japan Teruo Fukuda Yamaha +1 ronde 21
18 Vlag van Italië Marcellino Lucchi Rotax +1 ronde 29
19 Vlag van Zweden Eilert Lundstedt Yamaha +1 ronde 34
20 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Pernod +1 ronde 32
21 Vlag van België René Delaby Yamaha +1 ronde 23

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha Val 5
Vlag van Duitsland Harald Eckl Rotax 26
Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax 35
Vlag van Italië Marino Neri Yamaha 33
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Venemotos-Yamaha 6
Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 25
Vlag van Frankrijk Hervé Guilleux Yamaha 30
Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA 24
Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha 36
Vlag van Spanje Carlos Cardús JJ Cobas-Rotax 13
Vlag van Spanje Ángel Nieto[3] JJ Cobas-Rotax 18
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Sonauto-Yamaha Val 17
Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Beko 16
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha Val 10
Vlag van België Richard Hubin Yamaha 28

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Carter Roberts-Marlboro-Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Andy Watts EMC-Rotax
Vlag van Italië Loris Reggiani Kawasaki
Vlag van Frankrijk Guy Bertin MBA
Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha
Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Waddon-Rotax Geen startrecht[4]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Yamaha 15
Vlag van Italië Fausto Ricci Yamaha
3 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Sonauto-Yamaha 12
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Yamaha
5 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Bakker-Real-Rotax 10
Vlag van Spanje Sito Pons JJ Cobas-Rotax
Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Marlboro-Yamaha
8 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Chevallier-Yamaha 8
9 Vlag van Duitsland Toni Mang HB-Yamaha 7
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod Yamaha 6

De 125cc-klasse reed in Misano al op zaterdag, tussen de kwalificatietrainingen van de andere klassen door. Maurizio Vitali nam de leiding, gevolgd door Eugenio Lazzarini, Luca Cadalora, Fausto Gresini en Pier Paolo Bianchi. Zo was het even een compleet Italiaanse kopgroep, maar Vitali en Lazzarini namen samen een flinke voorsprong. Daarbij kon Lazzarini weliswaar volgen, maar zelfs vanuit de slipstream niet echt aanvallen. Na een aantal ronden zat Ángel Nieto, die na de opwarmronde zijn beste motor defect had ingeleverd en op de tweede keus moest starten, plotseling alleen tussen de leiders en de achtervolgers in. Hij reed naar het leidende duo toe en had geen enkele moeite zijn teamgenoot Lazzarini te passeren. Met Vitali leek het moeilijker, maar toen hij die op stuurmanskunst in een bocht passeerde toonde Nieto zijn ware gezicht. Hij ging op zijn gemak rechtop zitten en keek om waar Lazzarini bleef. Vitali profiteerde daarvan, maar het was overduidelijk dat Nieto nog niet het achterste van zijn tong had laten zien. Hij was weer de regisseur die hij altijd was geweest en liet zich wat terugvallen om Lazzarini in zijn windschaduw naar voren te trekken, zodat het een één-twee voor Garelli zou worden. Nieto passeerde Vitali opnieuw, maar liet hem ook meteen weer gaan, waardoor het spel weer opnieuw begon. Door al die inhaalmanoeuvres (het gebeurde nog een derde keer) werd Vitali vertraagd en kon Lazzarini aansluiting houden. Halverwege de race, vlak voor het trio in een grote groep achterblijvers terechtkwam, nam Nieto definitief de leiding, dit keer op pure topsnelheid. Zonder de hulp van Nieto moest Lazzarini afhaken. Acht ronden voor het einde bedroeg de voorsprong van Nieto bijna 4 seconden op Vitali en bijna 6 seconden op Lazzarini. In de laatste ronden draaide Nieto het gas wat dicht: ruim voor de bochten ging hij al rechtop zitten en hij liet Vitali naderen tot op 1 seconde.

De training
Garelli leek niet meer zo oppermachtig als in het seizoen 1983, want Maurizio Vitali, die de laatste race van dat seizoen had gewonnen, klasseerde zich opnieuw als snelste. Eugenio Lazzarini zette zijn Garelli op de tweede startplaats, maar eerste rijder Ángel Nieto kwam niet verder dan de tiende plek. Ton Spek stond aanvankelijk als vierde geklasseerd, maar dat bleek een vergissing te zijn. Uiteindelijk was hij met de 37e plaats eerste reserve, maar hij kwam niet aan de start.
1. Maurizio Vitali MBA 1:28.38
2. Eugenio Lazzarini Garelli 1:29.92
3. Luca Cadalora MBA 1:29.94
4. Bruno Kneubühler MBA 1:30.46
5. Fausto Gresini MBA 1:30.61
6. Pier Paolo Bianchi MBA 1:30.66
7. Stefano Caracchi MBA 1:30.92
8. Johnny Wickström MBA 1:31.36
9. Jean-Claude Selini MBA 1:31.53
10. Ángel Nieto Garelli 1:31.83

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli 44:30.670 10 15
2 Vlag van Italië Maurizio Vitali MBA +1.070 1 12
3 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli +3.510 2 10
4 Vlag van Italië Stefano Caracchi MBA +27.000 7 8
5 Vlag van Italië Luca Cadalora MBA +27.010 3 6
6 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA +39.680 4 5
7 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA +57.700 8 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +58.460 9 3
9 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA +1:25.190 17 2
10 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel MBA +1 ronde 22 1
11 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA +1 ronde 14
12 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1 ronde 12
13 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi MBA +1 ronde 20
14 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi MBA +1 ronde 27
15 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1 ronde 26
16 Vlag van Duitsland Helmut Lichtenberg MBA +1 ronde 19
17 Vlag van België Lucio Pietroniro MBA +1 ronde 33
18 Vlag van Denemarken Henrik Rasmussen MBA +1 ronde 28
19 Vlag van Duitsland Willy Hupperich MBA +1 ronde 35
20 Vlag van Duitsland Hubert Abold MBA +1 ronde 18
21 Vlag van Tsjechië Peter Balaz MBA +2 ronden 30
22 Vlag van Oostenrijk Karl Dauer MBA +2 ronden 36

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Italië Massimo De Lorenzi LGM 21
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi MBA 6
Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA 29
Vlag van Finland Jikka Jaakkola MBA 24
Vlag van Italië Fausto Gresini MBA Val 5
Vlag van België Olivier Liégeois MBA 32
Vlag van Italië Paolo Casoli MBA 13
Vlag van Italië Massimo Farceri Sanvenero 34
Vlag van Italië Ezio Gianola MBA Val[5] 11
Vlag van Italië Fabio Meozzi MBA 16
Vlag van Nederland Henk van Kessel MBA Koppeling 23
Vlag van Noord-Ierland Neil Robinson MBA 31
Vlag van Algerije Bady Hassaine MBA 25
Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 15

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Ton Spek Onbekend 37e tijd

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Manuel Herreros MBA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex Bedford MBA
Vlag van Zweden Hakan Olsson Starol
Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau MBA

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Meteen na de start van de allereerste 80cc-race leek het erop dat Stefan Dörflinger soeverein zou zijn. Hij startte als snelste en sloeg direct een gat met Hubert Abold, Hans Müller, Jorge Martínez en Hans Spaan. Pier Paolo Bianchi daarentegen leek meteen als kansloos, want zijn HuVo-Casal startte moeilijk en hij was zo ongeveer als laatste weg. Ricardo Tormo reed naar de tweede plaats, tot de zuiger van zijn Derbi het begaf en Abold de positie overnam. Bianchi was echter zeer snel onderweg en hij kreeg zelfs Abold te pakken. Dörflinger had een flinke voorsprong, maar zijn rondetijden begonnen plotseling op te lopen doordat een zuigerveer gebroken was. Zodoende kon Bianchi zelfs de leiding nemen en de race winnen.

De training
Het team van Derbi moest even wennen aan de - wellicht wat overbemeten - dubbele schijfremmen van de machientjes die slechts 60 kg wogen. Daardoor vielen zowel Ricardo Tormo als Jorge Martínez een paar keer tijdens de training. Toch wist Tormo zijn Derbi op poleposition te zetten. Door leveringsproblemen bij o.a. HuVo hadden een aantal Nederlanders nog moeite om zich op goede posities te kwalificeren. Hans Spaan was daardoor met een opgeboorde Kreidler de snelste Nederlander.
1. Ricardo Tormo Derbi 1:35.11
2. Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp 1:35.16
3. Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 1:35.58
4. Hubert Abold Krauser-LCR-Zündapp 1:37.08
5. Gerhard Waibel Seel 1:37.87
6. Hans Spaan Kreidler 1:38.28
7. Willem Heykoop HuVo-Casal 1:39.51
8. Jorge Martínez Derbi 1:39.77
9. Hans Müller Sachs 1:40.44
10. Reiner Scheidhauer Seel 1:40.51

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi HuVo-Casal 36:53.210 3 15
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Krauser-LCR-Zündapp +7.290 2 12
3 Vlag van Duitsland Hubert Abold Krauser-Bakker-Zündapp[6] +27.830 4 10
4 Vlag van Nederland Hans Spaan HuVo-Casal +59.290 6 8
5 Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Seel +1:14.400 5 6
6 Vlag van Nederland Willem Heykoop[7] HuVo-Casal +1:33.460 7 5
7 Vlag van Spanje Jorge Martínez Derbi +1 ronde 8 4
8 Vlag van Italië Mario Stocco Lusuardi +1 ronde 15 3
9 Vlag van Duitsland Reinhard Koberstein Seel +1 ronde 11 2
10 Vlag van Italië Claudio Granata Garelli +1 ronde 14 1
11 Vlag van Nederland Theo Timmer HuVo-Casal +1 ronde 13
12 Vlag van Nederland George Looijesteijn HuVo-Casal +1 ronde 18
13 Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Kreidler +2 ronden 27
14 Vlag van België Chris Baert Eberhardt +2 ronden 24
15 Vlag van Nederland Hans Koopman Kreidler +2 ronden 17
16 Vlag van Spanje Joaquin Gali Kreidler +2 ronden 23
17 Vlag van Italië Salvatore Milano Casal +2 ronden 20
18 Vlag van Italië Pasquale Buonfante Kreidler +2 ronden 33
19 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Zdravko Matulja Ziegler +2 ronden 32
20 Vlag van Nederland Jos van Dongen Sachs +2 ronden 29
21 Vlag van Italië Simone Crespi Minarelli +3 ronden 28
22 Vlag van Italië Nicola Casadei Casal +4 ronden 21
23 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Smith Casal +5 ronden 22
24 Vlag van Zwitserland Reiner Koster Casal 30

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak Grid
Vlag van Duitsland Thomas Engl Sachs 26
Vlag van Zwitserland Hans Müller Sachs 9
Vlag van Italië Bruno Casanova Casal 16
Vlag van Italië Giuliano Tabanelli BBFT 12
Vlag van Duitsland Reiner Scheidhauer Seel 10
Vlag van Duitsland Rainer Kunz FKN 36
Vlag van Italië Ezio Saffiotti UFO 34
Vlag van Duitsland Stefan Kurfiss Kreidler 31
Vlag van Spanje Ricardo Tormo Derbi Zuiger 1
Vlag van Italië Paolo Priori Lusuardi 35
Vlag van Nederland Paul Rimmelzwaan Harmsen Vastloper 19

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Henk van Kessel HuVo-Casal
Vlag van België Serge Julin HuVo-Casal
Vlag van Oostenrijk Gerd Kafka Sachs
Vlag van Duitsland Bernd Rossbach Casal

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Ron Haslam werd al enkele dagen geplaagd door griep. Na de 500cc-race moest hij van zijn Honda worden getild en naar zijn motorhome worden gedragen.

Wonderdokters

[bewerken | brontekst bewerken]

Takazumi Katayama stond bekend om zijn (bij)gelovigheid. Al enkele jaren eerder waren er "wonderdokters" in het rennerskwartier die een ceremonie met stenen uitvoerden om een goed resultaat af te dwingen. Ook nu hij als toeschouwer aanwezig was, herstellende van een aantal kwetsuren, werd hij regelmatig met allerlei materialen bestreken om boze geesten uit te drijven. Daarmee moesten zijn rugproblemen verminderen.

Om in de 80cc-klasse te kunnen starten had Hans Koopman zijn 50cc-Kreidler omgebouwd tot 80 cc. Maar de 80cc-racers verbruikte meer brandstof en Hans ontdekte pas in Misano dat zijn tank te klein was om de race te voltooien. Maar hij was creatief: hij haalde het ruitensproeiervloeistofreservoir uit zijn auto en een pompje uit zijn caravan en dat geheel bouwde hij op de Kreidler. Toen hij tegen het einde van de race overschakelde naar het kleine reservoir kwam er echter benzine op zijn achterband, waardoor hij bijna viel.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zuid-Afrika 1984
FIM wereldkampioenschap wegrace
36e seizoen (1984)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Spanje 1984

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1983
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1985