Grand Prix-wegrace der Naties 1988

Vlag van Italië Grand Prix-wegrace der Naties 1988
Autodromo Enzo e Dino Ferrari
Officiële naam 66º Gran Premio D'Italia
Land Vlag van Italië Italië
Datum 21- en 22 mei 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Australië Wayne Gardner
Snelste ronde Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson en Vlag van Australië Wayne Gardner
Eerste Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson
Tweede Vlag van Australië Wayne Gardner
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
250 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Eerste Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
Tweede Vlag van Spanje Sito Pons
Derde Vlag van Spanje Juan Garriga
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Spanje Manuel Herreros
Derde Vlag van Italië Ezio Gianola
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Spanje Manuel Herreros

De Grand Prix-wegrace der Naties 1988 was de vijfde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace voor motorfietsen in het seizoen 1988. De races werden verreden op 21- en 22 mei 1988 op het Autodromo Enzo e Dino Ferrari in Imola (Italië). In Imola reden alle soloklassen (80 cc, 125 cc, 250 cc en 500 cc).

De GP des Nations werd de Grand Prix van Jorge Martínez, die niet alleen twee races won, maar ook in twee klasse poleposition en de snelste ronde realiseerde. De 125cc-klasse moest al op zaterdag 21 mei rijden, de overige klassen reden op zondag 22 mei. De trainingen werden bijna allemaal op een nat circuit afgerond, pas op zaterdag werd er op een droge baan gereden. In geen enkele race was de strijd om de eerste plaats echt spannend, door de overmacht van Eddie Lawson, Dominique Sarron en Jorge Martínez.

Wayne Gardner was goed te spreken over de verbeteringen aan zijn Honda NSR 500, maar nog niet helemaal tevreden. Gardner was de snelste, maar de tijden lagen dicht bij elkaar met de eerste zeven binnen een seconde. Didier de Radiguès had inmiddels genoeg vertrouwen in de Yamaha YZR 500 om zijn eigen afstelling te zoeken (in plaats van die van Eddie Lawson te volgen) en reed de tweede trainingstijd. Randy Mamola reed eindelijk weer eens op de Cagiva, waarvan hij zei dat vooral de Pirelli-banden sterk verbeterd waren.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"55'03
2. Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1"55'23
3. Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"55'24
4. Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"55'56
5. Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 1"55'46
6. Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"55'57
7. Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"55'74
8. Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva 1"56'19
9. Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"56'33
10. Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"56'53

Vanaf de tweede startrij was Eddie Lawson toch als snelste weg en na enkele ronden had hij al een kleine voorsprong op Wayne Gardner, Didier de Radiguès, Kevin Schwantz en Wayne Rainey. Gardner probeerde een tijdje te volgen, maar zijn machine was nog te instabiel en hij moest genoegen nemen met de tweede plaats. Veel spanning was er niet in de race, pas vanaf de zevende plaats was er strijd tussen Randy Mamola, Shunji Yatsushiro, Raymond Roche en Tadahiko Taira. Deze laatste twee maakten een lelijke valpartij mee, maar pas na de finish. Roche brak daarbij een enkel en Taira een hand.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 48"17'16 20
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda +15'51 17
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha +26'74 15
4 Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki +32'86 13
5 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha +48'49 11
6 Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda +53'12 10
7 Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Cagiva +1"15'11 9
8 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda +1"16'77 8
9 Vlag van Frankrijk Raymond Roche Cagiva +1"17'21 7
10 Vlag van Japan Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha +1"18'01 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda +1"27'56 5
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki +1"52'09 4
13 Vlag van Italië Alessandro Valesi Honda +1 ronde 3
14 Vlag van Zwitserland Marco Gentile Fior-Marlboro-Honda +1 ronde 2
15 Vlag van Frankrijk Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha +1 ronde 1
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Haslam ELF-HRC-Honda +1 ronde
17 Vlag van Italië Alberto Rota Honda +1 ronde
18 Vlag van Italië Fabio Barchitta Katayama-ELF-HRC-Honda +1 ronde
19 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler Honda +1 ronde
20 Vlag van Italië Romolo Balbi Honda +1 ronde
21 Vlag van Finland Ari Rämö Honda +1 ronde
22 Vlag van Zweden Peter Sköld Honda +1 ronde
23 Vlag van Frankrijk Rachel Nicotte Chevallier-Honda +2 ronden
24 Vlag van Italië Marco Papa Honda +2 ronden
25 Vlag van Nederland Maarten Duyzers HDJ-Honda +2 ronden
26 Vlag van Zwitserland Niggi Schmassman Honda +3 ronden

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Manley Suzuki
Vlag van Duitsland Manfred Fischer Hein Gericke-Honda
Vlag van Spanje Daniel Amatriaín Honda
Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha Val
Vlag van Italië Massimo Broccoli Cagiva[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roger Burnett Katayama-ELF-Honda[2]
Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha Val
Vlag van Frankrijk Jean Luc Demierre Suzuki
Vlag van Italië Vittorio Scatola Paton
Vlag van Italië Fabio Biliotti Honda

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Venezuela Larry Vacondio Suzuki
Vlag van Italië Leandro Becheroni Honda
Vlag van Duitsland Andreas Leuthe Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Wolfgang von Muralt Suzuki Blessure[3]
Vlag van Duitsland Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure[4]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Verenigde Staten Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 92
2 Vlag van Australië Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 77
3 Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 65
4 Vlag van Australië Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 55
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 53
6 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 44
Vlag van Verenigde Staten Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki
8 Vlag van België Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 33
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob McElnea Pepsi-Suzuki 22
10 Vlag van Japan Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 21
Vlag van Italië Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda

De Yamaha 250cc-rijders hadden nieuwe uitlaten gekregen, maar dat kon niet verhinderen dat Christian Sarron met zijn Honda NSR 250 de snelste tijd reed. De tijd van regerend wereldkampioen Toni Mang viel weer tegen: hij was slechts veertiende. Reinhold Roth kreeg steeds minder last van de herhaalde operaties aan zijn been en reed de vijfde tijd.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"59'99
2. Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 2"00'13
3. Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 2"00'17
4. Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 2"00'46
5. Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 2"00'67
6. Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 2"01'01
7. Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 2"01'07
8. Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-HRC-Honda 2"01'10
9. Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 2"01'63
10. Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha 2"02'05

Afgezien van een valpartij meteen na de start van de 250cc-race, waarbij Alberto Puig onderuit ging en John Kocinski, Bruno Casanova, Alain Bronec, Jean-François Baldé, Andreas Preining en Donnie McLeod in zijn val meenam, was er niet veel spanning. Dominique Sarron startte als snelste en bleef tot aan de finish aan de leiding. Sito Pons achterhaalde hem weliswaar, maar kon hem niet passeren en moest hem uiteindelijk laten gaan. Toni Mang (slechte startplaats) en Reinhold Roth (mislukte start) reden een inhaalrace, waarbij Roth nog zesde werd, maar Mang werd slechts tiende, voor Donnie McLeod, die zoals gezegd gevallen was.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 43"57'53 20
2 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda +8'64 17
3 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha +15'88 15
4 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda +20'27 13
5 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +28'04 11
6 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda +31'90 10
7 Vlag van Venezuela Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha +34'89 9
8 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda +38'04 8
9 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha +40'13 7
10 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda +48'11 6
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax +1"20'43 5
12 Vlag van Duitsland Manfred Herweh Levior-Yamaha +1"21'20 4
13 Vlag van Duitsland Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax +1"21'63 3
14 Vlag van Italië Stefano Caracchi Honda +1"25'56 2
15 Vlag van Oostenrijk August Auinger Aprilia-Rotax +1"26'57 1
16 Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha +1"34'29
17 Vlag van Italië Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli +1"42'88
18 Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Yamaha
19 Vlag van Andorra Javier Cardelús Aprilia-Rotax
20 Vlag van Frankrijk Jean Foray Yamaha
21 Vlag van Zwitserland Urs Lüzi Honda
22 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha +1 ronde
23 Vlag van Zwitserland Urs Jücker Yamaha +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha Val
Vlag van Italië Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax Val
Vlag van Duitsland Helmut Bradl Honda Motor
Vlag van Italië Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax
Vlag van Italië Fausto Ricci Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Marcellino Lucchi Honda
Vlag van Italië Loris Reggiani Aprilia-Rotax Val
Vlag van Spanje Alberto Puig Nieto-Ducados-HRC-Honda[5] Val
Vlag van Oostenrijk Andreas Preining Aprilia-Rotax Val
Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Kevin Mitchell Yamaha
Vlag van Frankrijk Alain Bronec Honda Val
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Défi-Rotax Val

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Argentinië René Zanatta Yamaha
Vlag van Frankrijk Guy Bertin Yamaha
Vlag van Frankrijk Bruno Bonhuil Honda
Vlag van Oostenrijk Hans Lindner Honda
Vlag van Oostenrijk Engelbert Neumair Aprilia-Rotax
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Martin Aprilia-Rotax
Vlag van Venezuela Iván Palazzese Yamaha
Vlag van Venezuela Ivan Troisi Yamaha
Vlag van België René Delaby Docshop-Yamaha
Vlag van Duitsland Jochen Schmid Honda
Vlag van Frankrijk Thierry Rapicault Fior-Rotax
Vlag van Spanje Juan López Mella Honda
Vlag van Zwitserland Nedy Crotta Aprilia-Rotax
Vlag van Italië Marcello Iannetta Yamaha
Vlag van Italië Vittorio Gibertini Yamaha

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Spanje Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda Blessure[6]

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Sito Pons Campsa-HRC-Honda 71
2 Vlag van Spanje Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 68
3 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 58
4 Vlag van Frankrijk Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 48
5 Vlag van Frankrijk Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 45
6 Vlag van Duitsland Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 43
7 Vlag van Japan Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 41
8 Vlag van Duitsland Reinhold Roth HB-HRC-Honda 37
9 Vlag van Italië Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 30
10 Vlag van Verenigde Staten John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha 24

De 125cc-klasse kon op zaterdagochtend nog een droge training afwikkelen, maar de tijden lagen ver uit elkaar. Tussen Jorge Martínez en Ezio Gianola zat slechts een halve seconde, maar derde man Fausto Gresini was al meer dan twee seconden langzamer en tiende man Lucio Pietroniro kwam bijna vier seconden tekort.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"08'14
2. Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 2"08'72
3. Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli 2"10'04
4. Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva 2"10'21
5. Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax 2"10'27
6. Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 2"10'33
7. Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 2"11'01
8. Vlag van Italië Andrea Brasini[7] MBA 2"11'36
9. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"11'40
10. Vlag van België Lucio Pietroniro Honda 2"11'43

Ezio Gianola had kopstart, maar zat al snel in een kleine kopgroep met de Derbi-rijders Jorge Martínez en Manuel Herreros. Gedrieën leken ze een fel gevecht om de kop te leveren, maar nadat Gianola en Herreros elkaar een keer geraakt hadden koos Martínez eieren voor zijn geld. Zeven ronden voor het einde ging hij ineens 2,5 seconde per ronde sneller rijden. Gianola raakte in de laatste ronde een keer in het gras, maar kon de achtervolgende groep met Pier Paolo Bianchi, Hans Spaan, Luis Miguel Reyes en Gastone Grassetti nog net voorblijven.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 39"16'43 20
2 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi +8'70 17
3 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda +12'86 15
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva +13'67 13
5 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda +13'82 11
6 Vlag van Spanje Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli +14'00 10
7 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda +14'23 9
8 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda +15'14 8
9 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda +35'15 7
10 Vlag van Finland Johnny Wickström Honda +36'47 6
11 Vlag van Nederland Stefan Prein Honda +36'47 5
12 Vlag van Zwitserland Heinz Lüthi Honda +36'82 4
13 Vlag van Verenigde Staten Allan Scott Honda +39'35 3
14 Vlag van Finland Jussi Hautaniemi Honda +40'27 2
15 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda +46'63 1
16 Vlag van Finland Esa Kytölä Honda
17 Vlag van Oostenrijk Josef Fischer Noki-Rotax
18 Vlag van Duitsland Alfred Waibel Waibel-Honda
19 Vlag van Verenigd Koninkrijk Kris Galatowicz Honda
20 Vlag van Italië Domenico Brigaglia Gazzaniga
21 Vlag van Italië Claudio Macciotta Honda
22 Vlag van Japan Koji Takada Fukuda-Honda
23 Vlag van Duitsland Hubert Abold Honda
24 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini Honda
25 Vlag van Zwitserland Thierry Feuz Rieju
26 Vlag van Italië Stefano Bianchi Cardati +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van België Lucio Pietroniro Honda Ontsteking
Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Honda
Vlag van Spanje Javier Debón Arbizu-Casal
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Appleyard Honda
Vlag van Italië Andrea Brasini MBA[7]
Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-Honda Val[8]
Vlag van Oostenrijk Mike Leitner LCR-Rotax
Vlag van Italië Corrado Catalano Aprilia-Rotax Val
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Cagiva
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli Blessure[9]

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Spanje Andrés Sánchez Rotax
Vlag van België Serge Julin Rotax
Vlag van Frankrijk Paul Bordes Honda
Vlag van Finland Taru Rinne Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Milton Rotax
Vlag van Nederland Jos van Dongen Honda
Vlag van Frankrijk Christian Le Badezet Honda
Vlag van Algerije Bady Hassaine Honda
Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel
Vlag van Italië Marco Cipriani Honda
Vlag van Spanje Manuel Hernández Honda
Vlag van Spanje Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax
Vlag van Nederland Bert Smit Honda
Vlag van Italië Dario Marchetti Rotax
Vlag van Oostenrijk Karl Dauer Hummel
Vlag van Italië Serafino Foti Mondial

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 40
2 Vlag van Italië Gastone Grassetti Honda 24
3 Vlag van Duitsland Adi Stadler Honda 19
4 Vlag van Spanje Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 18
5 Vlag van Nederland Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 17
Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi
7 Vlag van Japan Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 16
8 Vlag van Italië Ezio Gianola Honda 15
9 Vlag van Italië Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli 13
Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Cagiva

In de 125cc-training waren de verschillen al groot, maar in de 80cc-klasse was het nog veel erger. Jorge Martínez was bijna twee seconden sneller dan Stefan Dörflinger, die op zijn beurt bijna drie seconden sneller was dan Àlex Crivillé. Reiner Koster reed naar de tiende startplaats maar was ruim acht seconden langzamer dan Martínez.

Trainingstijden

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd
1. Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 2"12'00
2. Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 2"13'81
3. Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 2"16'75
4. Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 2"17'14
5. Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 2"18'21
6. Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 2"19'75
7. Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa 2"19'91
8. Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 2"20'44
9. Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser 2"20'57
10. Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal 2"20'81

Net als een dag eerder in de 125cc-race deed Jorge Martínez er alles aan om de 80cc-race spannend te laten lijken. Nadat Károly Juhász de kopstart had, verzamelde Martínez zijn team (Manuel Herreros en Àlex Crivillé) om zich heen om de achtervolging in te zetten. Zo leek het erop dat de Derbi ploeg volledig op het podium zou komen, want Stefan Dörflinger had zijn start verknoeid. Na tien ronden sloot Dörflinger echter aan en dat was het moment voor Martínez om geen risico's meer te nemen en er vandoor te gaan. Dörflinger had tijdens zijn inhaalrace de snelste ronde gereden, maar Martínez verbeterde die weer en won met ruim vijf seconden voorsprong.

Uitslag 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 31"49'85 20
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 31"55'20 17
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 31"58'29 15
4 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 13
5 Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser 11
6 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 10
7 Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 9
8 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 8
9 Vlag van Zwitserland Reiner Koster LCR-Casal 7
10 Vlag van Zwitserland René Dünki Krauser 6
11 Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal 5
12 Vlag van Duitsland Jörg Seel Seel 4
13 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 3
14 Vlag van Nederland Bert Smit Casal 2
15 Vlag van België Serge Julin Casal 1
16 Vlag van Duitsland Mathias Ehinger Krauser
17 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Rieju
18 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Rieju
19 Vlag van Frankrijk Lionel Robert Krauser
20 Vlag van Nederland Hans Koopman Ziegler
21 Vlag van Zwitserland Stefan Brägger Casal
22 Vlag van Duitsland Ralf Hobl Krauser +1 ronde
23 Vlag van Italië Salvatore Milano Krauser +1 ronde
24 Vlag van Nederland Kees Besseling CJB +1 ronde
25 Vlag van Frankrijk Philippe Desmet Autisa +1 ronde
26 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Edwards Casal +1 ronde
27 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Alojz Pavlič Seel +1 ronde
28 Vlag van België Chris Baert Casal +1 ronde

Niet gefinished

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nederland Adrie Nijenhuis Timmer-Samson-Casal Val[10]
Vlag van Duitsland Günter Schirnhofer Krauser
Vlag van Duitsland Heinz Paschen Kiefer
Vlag van Spanje Herri Torrontegui Autisa
Vlag van Spanje Javier Arumi Krauser
Vlag van België Jacques Bernard Fantic
Vlag van Spanje Jaime Mariano JJ Cobas-Rotax
Vlag van Italië Roberto Sassone BF

Niet gekwalificeerd

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk
Vlag van Italië Mario Scalinci UFO
Vlag van Duitsland Thomas Engl Krauser
Vlag van Italië Francesco Fantini BBFT
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ian McConnachie Autisa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Batchelor Krauser
Vlag van Italië Vincenzo Saffiotti UFO
Vlag van Italië Sandro Paris UFO
Vlag van Oostenrijk Otto Machinek Om-Spezial
Vlag van Spanje Joaquin Gali Krauser
Vlag van Italië Giuliano Tabanelli UFO

Top tien tussenstand 80cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Spanje Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 57
2 Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 50
3 Vlag van Spanje Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 45
4 Vlag van Spanje Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 43
5 Vlag van Duitsland Peter Öttl Pichler-Krauser 31
6 Vlag van Hongarije Károly Juhász Krauser 27
7 Vlag van Bulgarije Bogdan Nikolov Krauser 26
8 Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi BBFT 18
9 Vlag van Nederland Jos van Dongen Rekro-Casal 16
10 Vlag van Italië Gabriele Gnani Gnani 12

Extra trainingen

[bewerken | brontekst bewerken]

Zowel HRC als Yamaha hadden in de weken voor de Grand Prix getraind op het circuit van Rijeka. De fabrieks-Honda's waren zelfs eerst naar Japan geweest om wijzigingen aan de remmen door te voeren, de positie van het motorblok te wijzigen en een andere swingarm te monteren. Ze kwamen naar Italië met een duidelijk beter frame, volgens geruchten dat uit 1987. John Kocinksy testte in Rijeka zijn nieuwe Yamaha YZR 250 met een carbonfiber frame, die hij ook in deze race gebruikte.

Matig circuit

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor het eerst sinds het seizoen 1983 werd het circuit goed genoeg bevonden voor een Grand Prix, maar qua veiligheid hield het niet over. De vangrails stonden te dicht op de baan, er waren niet genoeg strobalen, het asfalt was van wisselende kwaliteit (oud en nieuw asfalt) en er lag nog veel rubber van de drie weken eerder gereden Formule 1-race, wat vooral in de natte trainingsdagen een probleem was. Tijdens de trainingen vielen Kees Besseling, Paolo Casoli, Pierfrancesco Chili, Àlex Crivillé, Jos van Dongen, Stefan Dörflinger, Ron Haslam, Eddie Lawson, Niall Mackenzie, Ian McConnachie, Peter Öttl, Didier de Radiguès (2x), Jean-Philippe Ruggia, Dominique Sarron en Hisashi Unemoto.

Bruno Casanova

[bewerken | brontekst bewerken]

Bruno Casanova was het seizoen begonnen met het "oude" Rotax-blok, een paralleltwin, maar werd nu volwaardig fabrieksrijder voor Aprilia met de nieuwe Rotax-V-twin.

Wayne Gardner en dokter Costa

[bewerken | brontekst bewerken]

Wayne Gardner had zich bij de wedstrijdarts gemeld met een wat gezwollen voet na een trainingsongeval in Rijeka, waarvoor een extra verstevigde laars was gemaakt. Als de dokter had geweten wat er werkelijk aan de hand was had hij waarschijnlijk geen toestemming gegeven om te starten. Dr. Costa had al eerder vijf botbreuken in Gardner's voet geconstateerd, maar begeleidde hem het hele weekend. Ook had Gardner zich ervan verzekerd dat er geen blijvende schade aan zijn voet zou optreden. Claudio Costa's nieuwe Clinica mobile werd in Imola geopend. Aanvankelijk was de mobiele kliniek opgezet met geld van helmenfabrikant AGV, maar nu had Costa een derde hypotheek op zijn huis moeten nemen om de zaak te bekostigen. Wayne Gardner bracht in elk geval zijn prijzengeld van omgerekend ongeveer 7.500 Euro na de race naar de kliniek.

Uitgeschakeld voor de volgende race

[bewerken | brontekst bewerken]

Achteraf bleken er een flink aantal coureurs voor kortere of langere tijd te zijn uitgeschakeld door hun opgelopen blessures. Dat gold voor Loris Reggiani, Raymond Roche, Fausto Gresini en Tadahiko Taira.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Portugal 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1987
Grand Prix-wegrace der Naties Volgende race:
Grand Prix-wegrace der Naties 1989