Tp7 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Tp7
Producent	Hanomag (Hanower)
Lata budowy	1895 - ?
Układ osi	D n2 (0-4-0)
	Wymiary
Masa służbowa	53,7 t (z tendrem: 92,7 t)
Długość z tendrem	15 840 mm
Rozstaw osi skrajnych	4200 mm
Średnica kół napędnych	1 300 mm
	Napęd
Trakcja	parowa
Typ tendra	15Cl
Ciśnienie w kotle	12 at
Powierzchnia ogrzewalna kotła	151,3 m²
Powierzchnia przegrzewacza	brak
Powierzchnia rusztu	2,1 m²
Średnica cylindra	490 mm
Skok tłoka	650 mm
	Parametry eksploatacyjne
Maksymalna siła pociągowa	11 400 kg
Prędkość konstrukcyjna	45 km/h

Tp7 – oznaczenie na Polskich Kolejach Państwowych parowozu towarowego CzW/G (właśc. CzWG, ros. ЧВГ) w wersji z silnikiem sprzężonym, budowanego w Niemczech od 1895 roku dla Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Miał on układ osi D i silnik sprzężony na parę nasyconą.

Historia

Do końca XIX wieku Kolej Warszawsko-Wiedeńska, pomimo znajdowania się na terytorium Cesarstwa Rosyjskiego, używała lokomotyw kupowanych w Europie Zachodniej. Między innymi, od 1895 używano czteroosiowych parowozów towarowych produkowanych przez Hanomag w Hanowerze, z silnikami na parę nasyconą. Po 1912 roku otrzymały one rosyjskie ujednolicone oznaczenie serii CzWG (ЧВГ), z tego Cz oznaczało parowóz z czterema osiami wiązanymi (ros. czetyriechosnyj), W - model dla kolei Warszawsko-Wiedeńskiej, a G w indeksie dolnym - pochodzenie (Giermania - Niemcy)^[2].

Lokomotywy CzW/G produkowano w wersjach z silnikiem bliźniaczym (późniejsze Tp6) lub z silnikiem sprzężonym (późniejsze Tp7)^[1], a od 1904 roku ich produkcja w wersji z silnikiem sprzężonym rozpoczęta została w zakładach w Charkowie (CzW/Ch, późniejsze Tp108)^[2].

Po I wojnie światowej Polskie Koleje Państwowe przejęły część parowozów serii CzWG z silnikiem sprzężonym, które otrzymały następnie oznaczenie serii według polskiego systemu oznaczeń Tp7 (zaliczone do lokomotyw pochodzenia pruskiego), natomiast lokomotywy z silnikiem bliźniaczym oznaczono Tp6^[1].

Po II wojnie światowej nie było już na PKP tej serii^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ J. Piwowoński, Parowozy..., ss.136, 239.
↑ ^a ^b B. Pokropiński, op.cit., s.70
↑ PawełP. Terczyński PawełP., Atlas parowozów, wyd. 1, Poznań: Poznań Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 64, ISBN 83-901902-8-1, OCLC 917950022 .

Bibliografia

Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, Warszawa: WKiŁ, 1978

[piw-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ J. Piwowoński, Parowozy..., ss.136, 239.

[pokr-2] B. Pokropiński, op.cit., s.70

[3] PawełP. Terczyński PawełP., Atlas parowozów, wyd. 1, Poznań: Poznań Klub Modelarzy Kolejowych, 2003, s. 64, ISBN 83-901902-8-1, OCLC 917950022 .

[1]

[2]

[3]