Dwór w Konradowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Dwór w Konradowie

nr rej. 1973 z 22.12.1971[1]
Dwór od wschodu
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Konradów
Adres	Konradów 24, 57-541 Konradów
Typ budynku	dwór
Styl architektoniczny	barokowy
Kondygnacje	2
Ukończenie budowy	koniec XVIII w.
Kolejni właściciele	Paul Tribanek[2]
Położenie na mapie Polski Dwór w Konradowie
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Dwór w Konradowie
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego Dwór w Konradowie
Położenie na mapie gminy Lądek-Zdrój Dwór w Konradowie
50°18′41″N 16°47′45″E/50,311389 16,795833
Multimedia w Wikimedia Commons

Dwór w Konradowie (niem. Hof in Konradswalde) – zabytkowy barokowy dwór w Konradowie na ziemi kłodzkiej z końca XVIII wieku. Obecnie częściowo użytkowany na cele mieszkaniowe.

Dwór w Konradowie położony jest w centralnej części wsi pod numerem 24, w pobliżu kościoła filialnego pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego^[3].

W średniowieczu na terenie dzisiejszego dworu znajdował się prawdopodobnie dwór wolnego sędziego, który istniał zapewne jeszcze długo przed pierwszą wzmianką na jego temat z 1416 roku. Najprawdopodobniej został on gruntownie przebudowany w 2. ćwierci XVIII wieku przez właściciela tutejszych dóbr, Johanna Antona von Frobela. Nowy obiekt powstał przypuszczalnie z połączenia istniejącego gmachu z budynkiem gospodarczym, w wyniku czego powstała budowla założona na planie wydłużonego prostokąta, dwukondygnacyjna, zamknięta dachem czterospadowym o zaklęśniętych połaciach^[4]. W latach niezależności dóbr konradowskich, czyli: 1726–1763, 1847–1852, około 1886 i 1905–1945 dwór pełnił funkcję rodowej siedziby, a okresowo był użytkowany jako siedziba kurii majątkowej oraz dom mieszkalny dzierżawców dóbr^[5].

Po zakończeniu II wojny światowej obiekt został przejęty przez władze polskie i znacjonalizowany^[6]. Do początku lat 90. XX wieku służył jako budynek administracyjno-mieszkalny Przedsiębiorstwa Rolniczo-Przemysłowego w Trzebieszowicach^[6]. Obecnie nadal jest zamieszkały^[6], chociaż część pomieszczeń (dawne biura) stoi pusta^[7].

Fasadę (elewacja wschodnia) wyróżnia umieszczony centralnie, otwarty, kolumnowy ganek, zamknięty tarasem z murowaną balustradą o wklęsło-wypukłym zarysie^[7]. Pod nim ulokowano półkoliście zamknięte wejście główne z płaskim, tynkowym obramieniem, ozdobionym dwiema wolutami^[7]. Poza tym na wszystkich elewacjach występuje taki sam detal architektoniczny w postaci lizen i listwowego gzymsu międzypiętrowego oraz uszakowatych opasek okiennych wspartych na skromnych parapetach^[7]. Naroża zaakcentowano boniowaniem^[7]. Różnice w rozstawie osi okiennych (być może są to pozostałości po dawnej budowli), zakłócające regularność narzuconych podziałów elewacji, zamaskowano między innymi zdwojonymi lizenami i delikatnym zróżnicowaniem ich szerokości^[5].

Całość wystroju, który zachował się do dziś, cechuje znaczne uproszczenie form i sprymitywizowanie detalu architektonicznego, zdradzające nieporadność miejscowego budowniczego barokizującego dwór. Wnętrze rozwiązano w sposób czysto użytkowy - na zasadzie dwutraktu, z centralną przelotową sienią. Część pomieszczeń przyziemia zamknięto sklepieniami kolebkowymi, a pozostałe przykryto stropami. W związku z tym, że dwór został posadowiony poniżej poziomu dziedzińca folwarcznego rozciągającego się tuż za nim, na jego zapleczu wybudowano dość pokaźny mur oporowy^[5].

Obiekt ostatni raz był poważnie remontowany w latach 70. XX wieku^[6] z zamiarem przeznaczenia go na ośrodek wczasowy, jednak pomysł ten nie został zrealizowany^[5].

• Popularna Encyklopedia Ziemi Kłodzkiej, pod red. J.Laski i M. Kowalcze, t. 1, KTO, Kłodzko 2009
• Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, ISBN 83-7005-341-6
• WaldemarW. Brygier WaldemarW., TomaszT. Dudziak TomaszT., IwonaI. Chomiak IwonaI., Ziemia Kłodzka, Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, ISBN 978-83-89188-95-3, OCLC 751422625 . Brak numerów stron w książce