Zamek Ronow – Wikipedia, wolna encyklopedia
Fragment ruin zamku Ronow | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Typ budynku | |
Zniszczono | 1399 |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego | |
Położenie na mapie gminy Bogatynia | |
Położenie na mapie Bogatyni | |
50°57′27,0″N 14°54′05,5″E/50,957500 14,901528 |
Zamek Ronow (niem. Rohnau, cz. Ronov) – średniowieczny zamek istniejący co najmniej od 1262 r. do 1399, później, aż do dziś w stanie ruiny. Znajduje się w Trzcińcu (dzielnica Bogatyni).
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Ruiny zamku znajdują się na wierzchołku wzgórza leżącego na północ od Trzcińca, niedaleko prawego brzegu Nysy Łużyckiej[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsza pisemna informacja o zamku znajduje się w dokumencie z 1262 r., w którym jest mowa o burgrabim Konradzie z Ronowa[1]. Zamek kontrolował ówczesny szlak handlowy Praga - Zgorzelec. Ponieważ pod koniec XIV w. fortyfikacja stała się siedzibą rycerza-rozbójnika, to oddziały Związku Sześciu Miast po udanym oblężeniu zdobyły zamek w styczniu 1399, a następnie go zniszczyły. Zamek nie został nigdy odbudowany. Pierwsi stali mieszkańcy pojawili się w nim ponownie w roku 1794, gdy w obrębie ruin wzniesiono budynek leśniczówki, przekształcony w XIX w. w gospodę, działającą do II wojny światowej, po której została zniszczona[2].
Na podstawie zachowanych pozostałości fortyfikacji badacze stwierdzili obecność podzamcza przylegającego od południa do otoczonego fosą i wałem zamku, który z kolei składał się z dwóch części: głównej północnej, w której zidentyfikowano pozostałości dwóch budynków, w tym jednego z zachowaną piwnicą oraz południowej. Obie części rozdzielał mur obronny[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Konczewski i Sýkora 2023 ↓, s. 43.
- ↑ Konczewski i Sýkora 2023 ↓, s. 44.
- ↑ Konczewski i Sýkora 2023 ↓, s. 44, 45.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Paweł Konczewski, Milan Sýkora. Zamek Ronow. Zapomniana siedziba rycerzy-rabusiów. „Archeologia żywa”. 2 (88), s. 42–46, 2023.