Zamek Ronow – Wikipedia, wolna encyklopedia

Zamek Ronow
Ilustracja
Fragment ruin zamku Ronow
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Miejscowość

Trzciniec (dzielnica Bogatyni)

Typ budynku

zamek

Zniszczono

1399

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Zamek Ronow”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Zamek Ronow”
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego
Mapa konturowa powiatu zgorzeleckiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Zamek Ronow”
Położenie na mapie gminy Bogatynia
Mapa konturowa gminy Bogatynia, w centrum znajduje się punkt z opisem „Zamek Ronow”
Położenie na mapie Bogatyni
Mapa konturowa Bogatyni, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Zamek Ronow”
50°57′27,0″N 14°54′05,5″E/50,957500 14,901528

Zamek Ronow (niem. Rohnau, cz. Ronov) – średniowieczny zamek istniejący co najmniej od 1262 r. do 1399, później, aż do dziś w stanie ruiny. Znajduje się w Trzcińcu (dzielnica Bogatyni).

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Ruiny zamku znajdują się na wierzchołku wzgórza leżącego na północ od Trzcińca, niedaleko prawego brzegu Nysy Łużyckiej[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza pisemna informacja o zamku znajduje się w dokumencie z 1262 r., w którym jest mowa o burgrabim Konradzie z Ronowa[1]. Zamek kontrolował ówczesny szlak handlowy Praga - Zgorzelec. Ponieważ pod koniec XIV w. fortyfikacja stała się siedzibą rycerza-rozbójnika, to oddziały Związku Sześciu Miast po udanym oblężeniu zdobyły zamek w styczniu 1399, a następnie go zniszczyły. Zamek nie został nigdy odbudowany. Pierwsi stali mieszkańcy pojawili się w nim ponownie w roku 1794, gdy w obrębie ruin wzniesiono budynek leśniczówki, przekształcony w XIX w. w gospodę, działającą do II wojny światowej, po której została zniszczona[2].

Na podstawie zachowanych pozostałości fortyfikacji badacze stwierdzili obecność podzamcza przylegającego od południa do otoczonego fosą i wałem zamku, który z kolei składał się z dwóch części: głównej północnej, w której zidentyfikowano pozostałości dwóch budynków, w tym jednego z zachowaną piwnicą oraz południowej. Obie części rozdzielał mur obronny[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Paweł Konczewski, Milan Sýkora. Zamek Ronow. Zapomniana siedziba rycerzy-rabusiów. „Archeologia żywa”. 2 (88), s. 42–46, 2023.